Creatief schrijven rond personages en vertelperspectief

   Karakteristieken personage:

Naam: Boris Larovski
Geslacht: mannelijk 

Leeftijd: 32 jaar

Status: ongehuwd
Afkomst: Rusland

Beroep: spion

Uitstraling: boosaardig

Speciaal kenmerk: litteken op de linkerslaap

Karakter: teruggetrokken, op zichzelf, verlegen, vriendelijk, rustig

Locatie verhaal: Brugge, Guuthuse paleis.
Beschrijving van geuren en geluiden:

• Geur van soep
• Geur van afgekoeld asfalt door een regenbui
• Geur van brandend haardvuur
• Kabbelend water in de goten
• Opspattende regen op de kinderkopjes
• Vaag licht achter de ramen, tegengehouden door de gordijnen

Het Guuthuse paleis in Brugge, de stad baadt in de stilte van de nacht. Enkel het tikken van de regen op de straatstenen doorbreekt de stilte. De binnenkoer, aan een van de ramen wordt het gordijn een stukje opzij getrokken, een lichtbundel op het plein. De geur van versgemaakte soep en verkoold hout hangt boven het plein.

Kledingstuk: hoed è zwart, brede rand, ruikt naar nieuw, cadeau uit Rusland, leder
Hij had op zijn kleine zolderkamer zijn koffers gepakt en stond op het punt om de smalle trap af te dalen en zijn vertrek niet langer uit te stellen. Hij sjouwde zijn volle koffer de trap af. Onderaan stond zijn grootvader hem op te wachten, met in zijn handen een ronde lederen doos. Toen hij beneden was, duwde zijn grootvader hem de doos in zijn handen en deed teken dat hij de doos moest openmaken. Voorzichtig maakt hij de lederen riempjes open die de doos afsluiten, een geur van nieuw leder dringt zijn neus binnen. In de doos zit een gloednieuwe zwarte hoed uit zwart leder. Hij zette de doos op de grond en omhelsde zijn grootvader.

Ze had de hoed naast haar op de bank liggen. Het park was leeg, één enkele vogel zong een wijsje in een boom. Ze stond op en liep weg, totaal in gedachten verzonken. Ze vergat de hoed, net zoals ze diegene die hem toebehoorde probeerde te vergeten.

Stilletjes sluipt hij door de straten van Brugge. In zijn lange, zwarte kleding kan hij aanzien worden voor dief, maar dat was het minste van zijn zorgen. Zijn hoofd voelt naakt zonder hoed. De koude wind strijkt langs het litteken op zijn linkerslaap, hij voelt zich kwetsbaar. Het cadeau van zijn grootvader ligt hem na aan het hart. Hij wil de hoed kost wat kost terug en alleen zij kan hem die eer bewijzen. Hij werpt een blik op het stratenplan dat hij losjes in zijn rechterhand houdt. Hij was bijna op zijn bestemming, door het schrale licht ziet hij enkele meters bij hem vandaan een plein opdoemen. De wind speelt met de grimmige schaduwen van de bomen. De stilte van de nacht wordt verstoord door het tikken van de regen op de ramen en de straatstenen. Hij was er, de binnenkoer van het Guuthuse paleis. Het plein baadt in geuren van versgemaakte soep en brandend haardvuur. Hij snuift de geuren op en ontdekt ook de lichte toets van haar parfum. Hij kijkt om zich heen, maar zij is nergens te bekennen. Hij ziet hoe een schim het gordijn een stukje verschuift binnen en een lichtbundel even het plein verlicht.

Zintuiglijke waarneming: Langoustine met morieljes en gestoomde groentjes

• Fris, geur van limoen
• Zacht, bijtgaar
• Frisse kleuren
• Smakelijk

Zijn eerste dag in Brugge. In het informatiekantoor hadden ze hem aangeraden om in 'De Karmeliet' te gaan lunchen. De vrouw van de balie had hem een kaart van Brugge meegegeven waarop ze 'De Karmeliet' met een kruisje had aangeduid.
In een mum van tijd had hij het restaurant gevonden. De ober leidde hem naar een tafeltje vlakbij het raam. Ze stelde hem de suggestie van de dag voor, langoustines met morieljes. Hij knikte goedkeurend en vroeg haar ook om een glas witte huiswijn. Terwijl zij om zijn glas wijn liep, ontdeed hij zich van zijn zwarte mantel, hoed en sjaal. Ze brengt hem even later zijn glas wijn, waar hij gulzig van drinkt. Na een minuutje of tien later wordt zijn gerechtje opgediend. De geur van vis en gestoomde groentjes doen zijn maag knorren. Hij had niets meer gegeten sinds hij op het vliegtuig was gestapt in Rusland. Hij prikt wat van de gestoomde groenten op zijn vork en geniet van de smaken die vrijkomen in zijn mond. Hij slikt alles door met een slok wijn, zijn gedachten dwalen af naar Rusland, enkele jaren terug in de tijd. "Laat ons op restaurant gaan!" Het was zijn grootvader die zijn grootmoeder probeerde overtuigen dat een avondje uit nooit kwaad kon. "Een paar uurtjes maar schat. Voor je het weet zijn we terug." Zijn grootmoeder was een echte huisvrouw die op restaurant gaan pure geldverspilling vond. Daarom was haar antwoord ook resoluut: "nee, geen denken aan! We vieren zijn verjaardag thuis, ik zal zelf wel langoustines maken." En daarmee was de kous af. Grootvader legde zich neer bij haar beslissing. De eerste hap, het zelfde gevoel als nu overviel me toen. Een smaakexplosie, pure verwennerij. Ik ben blij dat we toen niet op restaurant zijn gegaan, of het heerlijke gevoel van voldaanheid was nooit voor mij weggelegd.

Hij wordt terug naar de realiteit gezogen omdat zij hem op de arm tikt om te vragen of hij nog iets wenst.